Blog jest częścią NAWIGATORA do mojej książki Wędrujący świat www.wedrujacyswiat.pl. Jej Czytelnicy mogą tutaj kontynuować frapującą i nigdy niekończącą się debatę na temat światowej społeczności, globalnej gospodarki i ludzkich losów, a także naszego miejsca i własnych perspektyw w tym wędrującym świecie.
Tutaj można przeczytać wszystkie wpisy prof. Grzegorza W. Kołodko.
Zapraszam do dyskusji!
Blog is a part of NAVIGATOR to my book Truth, Errors and Lies. Politics and Economics in a Volatile World www.volatileworld.net. The readers can continue here the fascinating, never-ending debate about the world’s society, global economy and human fate. It inspires one to reflect also on one’s own place in the world on the move and one’s own prospects. In this way the user can exchange ideas with the author and other interested readers.
Here you can download archive of all posts professor G. W. Kołodko.
You are invited to join our debate!
(1572.) “Polska – TIMES” publikuje “Plan dla Polski”, ktory przedstawilem Prezydentowii Bronislawowi Komorowskiemu w kwietniu:
PLAN DLA POLSKI
Czas biegnie. Paradoksalne dla jednych jest to, że znowu nastał okres, kiedy piętrzą się nierozwiązane problemy, gdyż więcej ich przybywa, niż ubywa. Paradoksalne dla innych jest to, że teraz sami muszą przyznać, że mechanizmy rynkowe nie są w stanie ich rozwiązać. Potrzebna jest dobrze skoordynowana ingerencja Państwa. W obecnej sytuacji jej konwencjonalna forma jest już niewystarczająca. Potrzebne są specjalne działania wykraczające poza tradycyjne ramy, zawodzą bowiem zwykłe mechanizmy demokracji. Z punktu widzenia ekonomicznej racjonalności okazują się one mało skuteczne.
Konieczne jest przerwanie dryfu, w którym utkwiła polska gospodarka. Nie ma co dalej udawać, że mniej czy bardziej rutynowe działania samego rządu tu wystarczą. Tak nie jest i nie będzie, nawet jeśli po jesiennych wyborach uda się stworzyć układ bardziej pragmatyczny i postępowy.
Pożądany jest impuls z zewnątrz inicjujący, ukierunkowujący i wspomagający potrzebne zmiany strukturalne, które mogłyby naszej gospodarce przywrócić zdolności do dynamicznego i w miarę zrównoważonego rozwoju. Kierując się takim imperatywem, dwa miesiące temu spotkałem się z Prezydentem Rzeczypospolitej i przedłożyłem Plan dla Polski, składający się z zarysu długookresowej strategii rozwoju oraz średniookresowego programu dostosowań fiskalnych. Impuls taki bowiem wyjść powinien od Prezydenta.
I. Długookresowa strategia rozwoju społeczno-gospodarczego Polska, kontynuując dzieło systemowej transformacji, powinna powrócić na ścieżkę szybkiego wzrostu gospodarczego rzędu 5-7 procent rocznie, co dokonać się może poprzez systematyczną poprawę konkurencyjności przedsiębiorstw, a co będzie podstawą odczuwalnej poprawy warunków życia ludności i podniesie znaczenie Polski w świecie. Aby taka dynamika była długookresowa i trwała przez następne dwie dekady, rozwój społeczno-gospodarczy musi opierać się na czterech filarach:
szybki wzrost,
sprawiedliwy podział,
korzystna integracja,
skuteczne państwo.
Kroczenie taką ścieżką może doprowadzić do dochodu na mieszkańca ok.
35.000 USD (wg parytetu siły nabywczej) już w połowie następnej dekady.
Wymaga to wszakże konsekwentnie realizowanej strategii zrównoważonego rozwoju, przy czym chodzi o równowagę w trzech fundamentalnych aspektach:
równowaga ekologiczna (imperatyw przechodzenia na technologie materiało- i energooszczędne),
równowaga społeczna (imperatyw mniejszego zróżnicowania w podziale dochodów i radykalnego ograniczenia zakresu wykluczenia społecznego, w tym bezrobocia),
równowaga ekonomiczna (imperatyw kontrolowanego deficytu na rachunku obrotów bieżących oraz limitowany i sterowany polityką makroekonomiczną deficyt budżetu i zadłużenia publicznego).
II. Średniookresowa strategia dostosowania fiskalnego Polska nie odzyska zdolności do szybkiego rozwoju bez względnego zrównoważenia finansów publicznych. Wymaga to radykalnych działań.
Niezbędne są zmiany strukturalne w ramach sektora finansowego, bez ograniczania pozycji samorządów. Poprawa koniunktury wewnętrznej i zewnętrznej koniunktury gospodarczej samoistnie nie rozwiąże problemu.
Niezbędne jest zarówno zwiększenie dochodów (przy czym sama absorbcja szarej strefy nie wystarcza),jak i zmniejszenie wydatków (zwykłe oszczędności to za mało). Oznacza to konieczność podniesienia w najbliższych latach podatków oraz redukcji wydatków publicznych. Niezbędna z ekonomicznego i społecznego punktu widzenia skala tych zmian jest niewykonalna w istniejącym (i możliwym do przewidzenia) układzie politycznym.
Pragmatyczne rozwiązanie, służące dobrze Polsce i Polakom, nie jest możliwe w obliczu funkcjonujących mechanizmów (nie)uzgodnień i koalicji władzy. Dlatego pożądana jest inicjatywa Prezydenta RP, umożliwiająca osiągnięcie praktycznego kompromisu, sensownie rozkładającego koszty dostosowania na krótką metę i owoce zmian w długim okresie.
Prezydent powinien powołać panel ekspertów, który w oznaczonym terminie (do września 2011 roku lub do marca 2012 roku) przedłoży ramowe propozycje dostosowania fiskalnego. Jego dziewięć punktów granicznych to:
rok 2015 jako granica zwieńczenia reform pożądanym dostosowaniem,
określenie celu dostosowania (zrównoważenie bieżących wydatków i dochodów, nie licząc kosztów obsługi długu publicznego, a więc eliminacja deficytu pierwotnego budżetu centralnego, lub maksymalny poziom pierwotnego deficytu w roku 2015 w wysokości nie więcej niż 1 proc. PKB),
określenie skali dostosowania, nieodzownego po realistycznym uwzględnieniu postępu w sferze koniunktury i poszerzania bazy podatkowej, w odniesieniu do wzrostu dochodów (około 30-40 proc. dostosowania) i po stronie obniżenia wydatków (ok. 60-70 proc.),
systemowa eliminacja wszystkich ulg podatkowych (z możliwością późniejszego wprowadzenia uzasadnionych ulg w normalnym trybie ustawowym),
wskazanie konkretnych podatków, które mają być podniesione lub wprowadzone, aby uzyskać zakładany i stabilny wzrost przychodów,
wskazanie konkretnych grup wydatków, które mają być strukturalnie ograniczone, jak najdalej posunięta likwidacja mechanizmów indeksacyjnych usztywniających wydatki budżetowe bez względu na zasobność kasy państwa,
sukcesywne zmniejszenie udziału podmiotów zagranicznych w finansowaniu polskiego długu publicznego,
zasygnalizowanie roku gotowości przystąpienia Polski do wspólnego obszaru walutowego euro
Panel ekspertów, mający do dyspozycji aparat administracyjny rządu i NBP, powinien liczyć nie więcej niż 9 osób, w tym niezależnego, w pełni kompetentnego przewodniczącego i 3 członków mianowanych przez Prezydenta oraz 5 ekspertów uzgodnionych z Prezydentem delegowanych przez partie polityczne zasiadające w Sejmie.
Partie te, po wstępnych konsultacjach z Prezydentem zwłaszcza co do proporcji dostosowania po stronie wydatki/transfery oraz podatki/dochody powinny exante zdeklarować publicznie, że po przyjęciu raportu panelu przez Prezydenta będę działały w parlamencie na rzecz szybkiego przyjęcia rekomendacji panelu. Prezydent wystąpić powinien z inicjatywą ramowej ustawy dostosowawczej, która w oparciu o rekomendacje panelu, przyjęte większością co najmniej siedmiu głosów wyznaczy zasady, kierunki i terminy wprowadzania określonych rozwiązań.
W dalszym etapie ustalenia ekspertów zostaną rozpisane przez rząd i jego agendy oraz komisje sejmowe na konkretne projekty ustaw, które powinny być w formie pakietowej przyjęte przez parlament i wdrożone w życie.
Nie podjęcie takiej ścieżki działań grozi nawarstwianiem się napięć i nierównowagi, co obróci się zarówno przeciwko rozkwitowi prywatnej przedsiębiorczości, jak i pogłębianiu spójności społecznej. Narastały będą przesłanki niezadowolenia społecznego i strukturalnego kryzysu ekonomicznego i politycznego. Tylko odpowiednia inicjatywa Prezydenta RP może temu zaradzić, ale musi być podjęta w pilnym trybie.
(1571.) Mówi Pan Profesor, że obecne bezrobocie na poziomie około 12 % jest bardzo wysokie. Przecież, za Pana rządów np. w 2003 roku wynosiło- 19%! Owszem SLD z Panem jako ministrem odziedziczyło po ludziach obecnego POPiSu gigantyczne bezrobocie, ale kompletnie nie zdołało go obniżyć! Skoro obecny ponad 4% wzrost PKB ma być niski, jak Pan często powiada, to ten na poziomie 3,8% jaki miał miejsce za Pana rządów był wysoki? Mówi Pan często, że gdy odchodził Pan z rządu L.Millera na początku 2004 roku wzrost PKB sięgał 7%. A jaki miał Pan związek z drastycznym osłabieniem złotówki, które wówczas miało miejsce, co skokowo zwiększyło opłacalność eksportu i podrożyło szkodliwy import? Pan Profesor zawsze się za tym opowiadał, lecz do tego nie zdołał doprowadzić. Poza tym wzrosła konsumpcja, wynikająca z obaw milionów Polaków o wzrost cen po wstąpieniu Polski do UE. W 3 kwartale, gdy te czynniki znikły, wzrost PKB szybko się skurczył.
(1570.) Panie Profesorze !
jestem prawie pewien, że jest pan najmądrzejszym ze współcześnie żyjących polaków.
Pozdrowienia z Krakowa
(1569.) W PL pracuje 5, 5 mln ludzi w firmach+ 6 mln w panstwowce czyli co 4 , a jeden realnie pracujacy musi
utrzymac 8 os.(dzieci,emeryci,urzednicy,szkoly,wojsko) !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Realna robote robi 1/8 os. + ludzie na czarno.
Nic dziwenego ze nie moga skleic budzetu, pytanie jak to mozliwe ze bezrobocie jest 13% czyli z ludzi w wieku produkcyjnym ok 21 mln tylko 2,5 mln nie ma pracy,wiec powinno pracowac 18 mln ludzi :)
Przeciętne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w maju 2011 r. zmniejszyło się o 3,2% w stosunku do poprzedniego miesiąca, a w ujęciu rocznym zwiększyło się o 4,1% i wyniosło 3483,99 zł, podał Główny Urząd Statystyczny (GUS).
Przeciętne zatrudnienie w przedsiębiorstwach w maju 2011 roku nie zmieniło się wobec poprzedniego miesiąca, natomiast w ujęciu rocznym wzrosło o 3,6% i wyniosło 5513,5 tys. osób, podał GUS.
Pozdrowienia z Poznania
MZ
(1568.) Witam Panie Profesorze
Dziś w nocy rząd grecki obronił się w parlamencie, media odtrąbiły wielki sukces – że Grecja jest uratowana przed bankructwem. Mnie jednak to nie przekonuje, kiedy słyszę i czytam o planie ratunkowym dla Grecji. Ciecie wydatków głównie socjalnych, taka ciągła nowomowa neoliberalna i żądanie prywatyzacji i wyprzedaży firm greckich kontrolowanych przez państwo.
Cięcie wydatków które trafiają głównie do najbiedniejszej i najmniej zarabiającej części społeczeństwa w mojej oceni będzie zabijać popyt wewnętrzny, mógłbym przyjąć zasadność oszczędności gdyby pozyskane w ten sposób środki były przeznaczone na inwestycje i rozbudowę infrastruktury Grecji i inwestycje w nowe przedsięwzięcia które mają możliwość zwiększenia przychodów czyli zarabiani przez to społeczeństwo pieniędzy. Jednak nikt nie mówi o inwestycjach których celem jest zwiększenie zysków na spłacanie długu jak i pokrycie wzrastających kosztów w państwie Greckim a mamy kolejny pomysł wyprzedaży majątku co będzie skutkować że zyski firm które obecnie są pod kontrolą państwa greckiego zostaną przejęte przez obcy kapitał prywatny i państwowy tak jak u nas było np. z TP S.A. która wpadła w ręce francuskiej państwowej firmy telekomunikacyjnej co w Polsce przypominało bardziej proces neokolonialny niż prywatyzacyjny. Chciałbym poznać pana ocen na temat pakietu ratunkowego dla Grecji i całej strefy Euro.
(1567.) Sądzę, że do wszystkich kwestii poruszonych w pytaniach Kuby (wpis 1562) – z wyjątkiem pytania 7) – już się odniosłem, bezpośrednio lub pośrednio, w książkach “Wędrujący świat” i “Świat na wyciągnięcie myśli”. Nie ma więc konieczności powtarzania tutaj tam przytoczonych ocen, argumentów, wniosków.
Także na naszym blogu wiele o niektórych kwestiach, o które pyta Kuba, pisałem. Proszę tylko kliknąć na link ‘Wpisy prof. G.W. Kołodko na blogu „Wędrującego świata” (http://www.wedrujacyswiat.pl/blog/gwk_BLOG.pdf) i tam, posługując się wyszukiwarką, znaleźć, co piszę chociażby o Klub Bildeberga.
Co zaś do samej książki „Wojna o pieniądz” Song Hongbing, do lektury której nadal zachęcam, to z pewnością autor przesadza z akcentowaniem roli spiskowego działania w dziejach. Nie można do wszystkiego, co pisze, podchodzić bezkrytycznie. Zarazem celnie pokazuje, jak często i jak bardzo decyzje podporządkowywane są grupowym interesom, które są prezentowane i narzucane jako interesy makroekonomiczne i ogólnospołeczne. Odnosi się to także do „szoku bez terapii”, lansowanego jako „plan Balcerowicza”, choć nie on był jego autorem, gdyż sam żadnego planu początkowo nie miał, na co z kolei wskazuje w swojej książce prof. Kowalik („Polskatransformacja.pl”, Wydawnictwo Muza 2009).
(1565.) Panie Profesorze, jakie skutki dla Polska miałoby ewentualne bankructwo Grecji?
(1564.) Dawno temu namawiałem Pana Profesora na przekazanie Pana książki Renacie Beger. A teraz mam następujące pytanie: jak przeliczyć 10.000 zł; USD itd z roku 1933 na rok 2011 ? Byłem w NBP – nie wiedzą, mówią o “koszyku”..
Pozdrawiam i czekam na trzecią książkę
(1563.) Ja osobiście nie mogę już słuchać w tv jak jednym chórem wszyscy powtarzają, że teraz obywatele greccy muszą zaciskać pasa. Rozpościera się bicz na obywateli a ja mam pytanie jakie konsekwencje poniesienie Bank Goldman Sachs za operacje na instrumentach pochodnych, które pomogły zafałszować greckie statystyki dotyczące długu?
Czy bicz na banksterów kiedykolwiek zostanie uruchomiony ? czy dalej będziemy uczestniczyć w tym chocholim tańcu?
(1562.) Panie Profesorze !
Chciałbym zadać kilka pytań związanych z lekturą polecanej przez Pana książki „Wojna o pieniądz” autorstwa chińskiego stratega i analityka Song Hongbing.
„W Polsce fundusz Sorosa istotnie przyczynił się do przejęcia władzy przez związek zawodowy NSZZ „Solidarność” a także wpływał na trzech kolejnych prezydentów. Soros, wraz z profesorem Harvardu Jeffreyem Sachsem, a także poprzednim prezesem Rezerwy Federalnej Paulem Vocklerem, wiceprezesem Citibanku Anno Rudingiem, wspólnie przyrządzili lekarstwo- „ terapię wstrząsową” którą zaaplikowano polskiej gospodarce.”
Dalej autor pisze o „zamianie długów na udziały” czyli mówiąc w skrócie wielkiej wyprzedaży po zredukowanych cenach czego skutkiem była utrata majątku krajowego Polski.
1)Dlaczego nasz rząd i parlament zaakceptował taką formę reform i dlaczego powszechnie mówimy o planie Balcerowicza skoro fakty przytoczone w książce dowodzą iż Balcerowicz był w istocie brygadzistą nadzorującym wykonaniem planów Sorosa?
„Zbigniew Brzeziński jest najważniejszą osobistością Komisji Trójstronnej, jest też „mózgiem” Davida Rockefelera” .
2) Kim jest Zbigniew Brzeziński? Wykładowcą, ekonomistą, finansistą, lobbystą, doradcą? Jaka była rola Z. Brzezińskiego podczas wprowadzania „reformy Balcerowicza”?
3)Klub Bildeberga , czy Pan profesor widzi sens interesowania się tą organizacją?
4) Czy stowarzyszenie Council on Foreign Relations ( Rada Stosunków Zagranicznych) pełni istotnie tak dużą rolę w kreowaniu amerykańskiej polityki gospodarczej i zagranicznej stanowiąc swego rodzaju zamknięty krąg? Czy działa poza regułami przedstawicielstwa w państwie demokratycznym?
5) Czy podziela pan negatywna ocenę MFW i Banku Światowego reprezentowaną przez Josepha Stiglitza?
6) Czy Rezerwa Federalna działa w interesie obywateli Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej czy ma jakieś inne priorytety.
7) Czy zgadza się Pan profesor ze stwierdzeniem „ W rzeczywistości Wall Street od początku była głównym źródłem kapitałów dla nazistowskich Niemiec”?
8) Czy rynek instrumentów pochodnych będący de facto nową formą pieniądza w postaci generowania długu był i jest źródłem światowego krachu finansowego?
9) Czy widzi Pan profesor w najbliżej przyszłości możliwość na wprowadzenie ogólnoświatowych zasad bezpiecznych finansów uniemożliwiających tworzenie pieniądza nie mającego pokrycia w realnym majątku?
Pozdrawiam.
(1561.) Panie Profesorze! To jak nazwać Naród, który przez tyle lat pozwala rządzić sobą hołocie?Jak nazwać Naród, który tą hołotę popiera ( wybiera ). A gdzie powiedzenie, że uczymy się na błędach? I proszę wybaczyć szczerość – mnie nie obchodzą inne kraje ( one się już buntują )mnie obchodzi moja Ojczyzna, moje potomstwo, mój dobrobyt. A gdzie powiedzenie: “Polak mądry po szkodzie”.
Z tego wynika, że szkody jeszcze nie mamy i ta hołota żywi się dalej na naszej piersi. Z poważaniem Andrzej.
(1560.) „Zielona wyspa czy ruchome piaski. Prawda o polskiej gospodarce” to tytuł książki Janusza Szewczaka, prawnika, ale i zarazem niezłego znawcy problematyki ekonomicznej. Wydawca – Zysk i S-ka, Poznań 2011 – anonsuje autora m. in. jako „nieugiętego krytyka procesu prywatyzacji polskich banków”. Ale ta książka to coś więcej; to totalna bez mała krytyka polskiej transformacji, a zwłaszcza ostatnich kilku lat. Autor skupia się prawie wyłącznie na negatywnych stronach tego procesu, wyolbrzymiając czarne strony naszej rzeczywistości. Przez to nie sposób uznać zaprezentowanej oceny za obiektywną, gdyż jest jednostronna i bywa fragmentami tendencyjna. Jednakże „Zielona wyspa…” jest lekturą ciekawą, po którą warto sięgnąć. To jakby antidotum na szalejącą w mediach propagandę sukcesu i cały ten PO-wski blichtr o rzekomej słuszności i skuteczności uprawianej przez tę formację polityki. Dla odmiany – i równowagi – warto i tę pozycję przejrzeć, choć mogłaby być lepiej zredagowana. Zbyt wiele tam powtórzeń, niekonsekwencji, zaprzeczeń. Ale – co najważniejsze – faktów i argumentów też nie brakuje. A okładka znakomita!
(1559.) Naród nie jest głupi. To nieprawda i tak nie należy mówić. Należy natomiast pamiętać o prawdzie ogólnej, obowiązującej we wszystkich krajach i wszystkie społeczeństwa. W kraju, w którym hołota robi za elitę, nie może być dobrze. Ta uniwersalna zasada ma zastosowanie tak do niektórych krajów arabskich, jak i słowiańskich, tak w pewnych państwach Ameryki Łacińskiej, jak i w Subsaharyjskiej Afryki.
(1558.) Zgadzam się z Panem. Przeraza mnie tylko
głupota mojego Narodu i myśl, że my Polacy przestaliśmy myśleć. Idziemy jak
barany za miernotami dziennikarskimi nic
nie myśląc, nic nie analizując, czyli nie wyciągając żadnych swoich wniosków.
(1557.) Sądzę, że jeśli Andrzej (wpis 1565) dokładnie przeczyta “Świat na wyciągnięcie myśl”, a zwłaszcza “Wędrujący świat”, to tam znajdzie odpowiedź na swoje pytania, w tym również na to, jak to się dzieje, że do władzy wybiera się niekoniecznie tych, którzy grzeszą mądrością i uczciwością. Ludzie przy swoich wyborach – wszelkich, i tych politycznych, i ekonomicznych – starają się zachowywać racjonalnie, ale przecież zawsze opierają się na jakichś informacjach. A skąd je biorą? Na jakiej gazecie, kanale telewizyjnym, radiostacji, portalu internetowym się opierają? Przecież główne media opinii publicznej nie wyrażają, tylko nią manipulują, będąc podporządkowanymi określonej ideologii, a nade wszystko grupowym interesom, które narzucają jako ogólnospołeczne. I stąd jakże często fałszywe wybory z dobrą wiarą…
(1556.) The Greek Drama: Don’t waste more time. It’s more precious than money
And we’ve got yet another news… “The leaders of Germany and France have said that they want a new rescue package for debt-laden Greece to be agreed as soon as possible…. But Angela Merkel and Nicolas Sarkozy said any private sector involvement should be “voluntary” not compulsory. It was unclear under what terms private investors might voluntarily take part in a Greek bail-out.” (http://www.bbc.co.uk/news/business-13809433, June 17th). Of course, it is unclear, how it could be otherwise? The private sector must – must, it’s imperative – to bear a part of the burden of Greek debt restructuring. And by all means restructuring implies downsizing, or cutting it down, because the Greek problem is not just a lack of liquidity. It’s already the challenge of insolvency, even with the execution of tough austerity measures, what is not sure, to say it mild.
It is a waste of time to claim that the private sector – banks and other investors speculating on this drama – can escape their part of responsibility for the crisis. In the theatre of international finance and debt trading there is always a risk. And, as it happens, sometimes one must pay for playing it unwisely. The sooner it’s admitted, the better. Also for the French and German banks and taxpayers. And for their political leaders which have contributed to the current malaise and deterioration of the situation by their indecisiveness over last year.
‘…the comments by Mrs Merkel and Mr Sarkozy were seen as a signal to banks and bondholders that they will not be made to incur losses on Greek debt.’ Again, wrong comment, wrong conclusion. They will. There is no way that through the policies’ maneuvering, Made in France and Made in German (you bet; these two countries are holding almost 60 percent of outstanding Greece’s debt), the private sector won’t be forced to accept the truth. And the truth is that in the medium term it must to lose certain money due to the earlier reckless borrowing.
Hence, chancellor Merkel and president Sarkozy are wrong while saying that ‘any private sector involvement should be “voluntary” not compulsory.’ Well, by the nature of the case at the end of the day it must be negotiated and agreed. You can call it ‘voluntary’, not ‘compulsory’. I call it indispensable. Instead of wasting more time for betting for unrealistic scenario, better let’s start the restructure the Greek debt right away. It must imply writing of a slice of it. And how big a slice, that’s good question.
While I was Poland’s finance minister I had signed in 1994 an accord with the London Club of private creditors. Until the agreement as much as a half of nonperforming debt had been reduced. However, it was done under very demanding conditionality, calling for far going structural reforms and progress in liberal institutional building. After hard work, we succeeded. And what about the foreign creditors? Have they lost a lot of money? I don’t think so. They were the winners too, since it happened to be sound long-term investment. Such agreement pays until today for both sides of the transaction.
So it can be in the case of Greece and its creditors. Yes, it is already a ‘credit event’. The alternative is not ‘voluntary’ or ‘compulsory’. The choice is between restructuring ‘by design’ or ‘by chaos’. It goes without saying that the latter will be much dearer.
(1565.) Panie Profesorze! Jak to u nas jest? Skoro Pan i jeszcze paru mądrych ludzi wie co zrobić, aby w Polsce żyło się lepiej, aby świat z nas się nie śmiał,
aby nie rządzili nami nieudacznicy i wszelkiego rodzaju hieny. Jest w Polsce
bardzo źle, wręcz tragicznie. Od kogo to zależy. Dlaczego ci ludzie już tyle lat są przy władzy.I najważniejsze czy to możliwe, że oni są wybierani legalnie, czy są to wybory bez SZWINDLI.Kreślę się z szacunkiem do Pańskiej osoby Andrzej ernest.
(1564.) Wydawnictwo Kluwer Wolters Polska zapewnia, że książka Nouriela Roubiniego i Stephena Mihma ukaże się w lipcu. Na prośbę polskiego wydawcy napisałem do tej znakomitej książki wprowadzenie.
(1563.) Też dopytuję, kiedy ukaże się wreszcie książka Roubiniego i Mihma po polsku. Chyba już jest gotowa do druku i wkrótce powinna trafić do polskiego czytelnika. Najwyższy czas! Może wydawca nam odpowie? Kluwer Wolters Polska. Ale najważniejsze, że wydaje. To naprawdę znakomita książka.
(1562.) Panie profesorze, krótkie pytanie. Otóż, w najnowszym “Ekonomiście” znajduje się Pana refleksja nt. książkie pt “Ekonomia kryzysu”. Problem jest taki, że z treści eseju wynika, że jest już polskie tłumaczenie, natomiast na rynku niczego takiego nie widać. W związku z tym chciałbym zapytać, czy i kiedy będzie ta książka dostępna dla polskiego czytelnika? Z góry bardzo dziękuję za odpowiedź!
(1561.) Chciałabym napisać, co myślę o „Wojnie o pieniądz”.
Najpierw o tym z czym się zgadzam. Rozważania dotyczące odejścia od parytetu złota, rola pieniądza opartego na długu, dziwactwo prywatnych banków centralnych wydają mi się przekonujące. Zgadzam się także co do sugestii zabójstw amerykańskich prezydentów. Zwłaszcza zabicie braci Kennedy wygląda na typowy mord mafijny. Była przecież szansa, że będą rządzić 16 lat – najpierw jeden, potem drugi.
Teraz to, co wydaje mi się brednią.
1. I Wojna światowa . Na interpretację nałożył się schemat wojny opiumowej. Wojna opiumowa to wyjątkowo prosta wojna, choć oczywiście dla cesarstwa chińskiego była kresem jego niezależności. Chodziło o niebywały interes jednej branży, wyjątkowo niemoralnej. Natomiast I wojna światowa to splot wielu czynników, w dużym stopniu irracjonalnych, na zasadzie „baloniku nasz malutki”, niezależnie od tego, ile dostawcy, w tym dostawcy kapitałów, na niej zarobili. Polecam znakomita książkę Barbary Tuchman „Sierpniowe salwy”. Zauważcie, że nawet według tego chińskiego autora porozumienie w sprawie finansowania zawarto w grudniu 1914 – już po wypowiedzeniu wojny przez wszystkie zaangażowane strony. Pierwsza wojna światowa przyniosła niebywałe zmiany – świat zmienił się bardziej niż strój kobiecy. Myślę, że wielu wydawców po przeczytaniu tego rozdziału wzruszyło ramionami.
2. Żydzi. (Specjalnie nie piszę „Rotszyldowie”, bo autor wszędzie podaje narodowość bankierów żydowskich, pomijając narodowość innych.) Operacje finansowe to do końca XVIII wieku jeden z niewielu dostępnych dla Żydów zawodów, więc jest naturalne, że tradycyjnie wielu się tym zajmowało. Dopiero Napoleon wśród innych modernizacyjnych działań zlikwidował getta i te zakazy. We Francji na przykład Żydzi mogli mieszkać tylko koło Lyonu i w dwóch miejscowościach na południu. W Niemczech dom rodzinny Rotszyldów był w getcie, a w wielu księstwach Żydzi musieli nosić do tego średniowieczne oznakowania (żółte kółka albo gwiazdy). Po wojnach napoleońskich trudno było przywrócić stan rzeczy sprzed rewolucji, na przykład we Francji nie było reprywatyzacji.
Gdyby Rotszyldowie działali w interesie Żydów, to wspieraliby Napoleona, a nie tych, z którymi mieli powiązania biznesowe.
Jest tam takie zdanko, że Meyer Rotszyld w szabat zapraszał mędrców i uczonych ze swojej gminy na długie dyskusje. To oczywiście pachnie Mędrcami Syjonu, więc wyjaśniam, że najbardziej poważanymi osobami w gminach żydowskich byli uczeni w Piśmie. Jak napisał Heine, Biblia była dla Żydów przenośną ojczyzną. Zazwyczaj lokalny bogacz uważał za punkt honoru wydać córkę za takiego uczonego – w przypadku Rotszyldów logika koncentracji kapitału na to widać nie pozwoliła.
Teraz co do rozpowszechnionego przekonania, że to kapitały żydowskiej plutokracji umożliwiły powstanie państwa Izrael. (Trzeba przyznać, ze poprawność polityczna nie pozwoliła autorowi poruszyć tego tematu.) Istotnie założyciel nowoczesnego syjonizmu, Teodor Herzl, wierzył, że wystarczy zaapelować do bogatych, nowoczesnych Żydów i znajdą się pieniądze. Pocałował klamkę, bo plutokracja uważała, że jego idee mogą tylko jeszcze bardziej rozbudzić antysemityzm i w ten sposób zagrozić ich interesom. To rozczarowanie było jedną z przyczyn jego przedwczesnej śmierci. Ziemia w Palestynie była aż do drugiej wojny światowej kupowana z groszowych datków milionów biednych Żydów z Europy Wschodniej. Ta sytuacja się oczywiście zmieniła po wojnie.
Trzeba przyznać, że jeden z Rotszyldów założył w XIX wieku dwie plantacje pomarańczy w Izraelu. Jednak chciał je kontrolować jak inne swoje przedsiębiorstwa i ta inicjatywa – w przeciwieństwie do tych społecznych – poniosła fiasko. Nie da się w ten sposób rządzić idealistami.
3. Keynes. Autor zraził mnie sugestią, że cała kariera Keynesa oparta była na członkostwie w elitarnym klubie, oczywiście tajnym, studentów Cambridge. Zakładanie takich klubów bo taka działalność wspierana na różne sposoby przez tę uczelnię. Powstają w każdym roczniku. Dowodem potęgi klubu Keynesa miało być to, że należał do niego Bertrand Russell. To dlaczego ten klub nie pomógł Russellowi? Przez pierwsze 50 lat swojego długiego życia był on w ciągłych tarapatach finansowych (sytuacja zmieniła się po wydaniu wciąż wznawianej Historii Filozofii Zachodu). A Russell był wnukiem jednego z premierów Wielkiej Brytanii (Russell Square w Londynie to na cześć jego dziadka), tylko że z młodszej linii. Tytuł lordowski odziedziczył, kiedy męscy członkowie starszej linii wymarli.
(1560.) The Ukraine membership in the European Union is a long shot… It may happen (and if, than not before the next decade, i.e., in the 2020s), but it may not happen, either. It depends. First of all on the will and commitment to go to this end of the Ukrainian people. And they seem to be still in a kind of crisis of identity: Who we are? Who we want to be? And with whom, in this more and more interdependent word we would like to developed more close relations? But the union, initially just a custom, and, on a later date, much more of true reintegration – this time on the basis of post-Soviet market economy and post-Soviet democracy – does make sense. And why only Russia, Ukraine, and Kazakhstan? There is another set of post-Soviet republics, taking a part in the Commonwealth of Independent States, or CIS. which should integrate much further than thus far. I think this is the most sensible (and possible) scenario. But the CIS has a future disregarding where Ukraine will be. Of course, it will be much stronger and more influential in the world affairs, if Ukraine will reintegrate with other former Soviet republics within the framework CIS. The issue remains open.
(1559.) Only today Prof. Stanley Fischer, the Bank of Israel Governor, has joined the race for the top job at the International Monetary Fund. Hopefully, it’s not too late, especially taking into consideration the world promotion tour of the most serious counter candidate, the French Finance Minister, Mrs. Christine Lagarde. By all means, Professor Fischer is the best man among the candidates. Both, his theoretical knowledge, proved by a number of influential publications in macroeconomics and finance, and his unparalleled practical experience, including his work in the Bretton Woods organizations, predestine him much more than anybody else for the post of the Managing Director of the IMF.
Knowing him personally for over 20 years, I am positive that he is perfectly suitable to carry forward the difficult challenge of heading the IMF at this volatile world. Well, maybe not perfectly, since he is non-European, but the true global citizen. Born in Africa, in Northern Rhodesia, now Zambia, professor at leading USA universities, including MIT, and currently the Governor of Bank of Israel. That should help but – I am afraid – it can make the nomination more difficult or even impossible. You know, politics… What should be done? Well, the best way forward would be if Mrs. Lagarde declared her support for Prof. Fischer. Feasible?…
(1558.) History in the making: eight years after referendum, on the eve of the European Union presidency
Eight years ago we won the referendum on the accession to the European Union. I say ‘we won’, because it was indeed a success and great step forward for the Polish nation, yet there were people which doubted it and there where the politicians which were acting against such a move. Immediately after the referendum I stepped down from the government in which I was – for the fourth time, following three subsequent governments in 1994-97 – deputy prime minister and minister of finance. I decided to leave the government already in January, yet not before winning the referendum and not before securing the return of Polish economy on the path of fast growth.
And we’d done it! After ill-advised neoliberal policy of overcooling – if not overkilling – of the years 1998-2001, the economy was brought to stagnation at the end of 2001. The rate of growth was miserable – as was the policy leading to stagnation – since the GDP increased in the fourth quarter of that year by just 0.2 percent.
Yet after changing the policy and launching the program of structural reforms and socio-economic development, known as “Program of Public Finance Reform”, or PNFR (see in Polish at and in English at ), the economy had got momentum. And it was rather fast. In the aftermath of policies’ shift, the GDP grew by 7.0 percent already in the first quarter of 2004. It was possible, because the strategic economic and social aims were defined properly, and because policy relied on proper economic theory. These are also the lessons for the future. Be sure to design the targets of economic policy adequately, and don’t base the policy on wrong theoretical concerns.
You may read more on this successful approach online. In Polish in my books “O Naprawie Naszych Finansów” (http://www.tiger.edu.pl/aktualnosci/Polska_z_globalizacja_w_tle.pdf), and “Polska z globalizacją w tle” (http://www.tiger.edu.pl/aktualnosci/Polska_z_globalizacja_w_tle.pdf), and in English, inter alia, in my papers,: “Two-thirds Rate of Success. Polish Transformation and Economic Development, 1989-2008” (http://www.tiger.edu.pl/kolodko/working/wider/RP2009-14.pdf) and “Two Decades of Great Postsocialist Transformation – and What Next?” (http://www.tiger.edu.pl/aktualnosci/2011/03/Transformation_and_What_Next_No4_2010.pdf).
If not the then – the winning referendum – there wouldn’t be the now, forthcoming Poland’s presidency in the European Union. History in the making…
(1557.) It’s amazing that the nation which has bestowed to the civilization such giants as Tchaikovsky and Shostakovich, Tolstoy and Bulgakov is not able to provide great economists and policymakers. If only the Russian economy was as splendid and robust as its culture, this country would be doing just great! Unfortunately, it’s not the case. The resource course is affecting the economy in a negative way and even more seriously than certain counterproductive habits and mental inertia from the old times of statist, centrally planned economy.
I’m afraid there is not much time left for Russia. If it wants to catch up with the advanced world – and become a true member of the G8 group of developed countries – it must use wisely for investment in restructuring and diversification of its economy the windfall revenue from exploitation of vast natural resources. Otherwise, the process of deindustrialization without offsetting by the nowadays service sector will continue and this great country – with huge potential for fast, durable, and sustainable development – will miss the chance to become one of the leaders of world economy. This decade will decide the fate of Russia for the whole 21st century. And the time runs fast.
The inflation remains too high, at over 9%, while the official rate of unemployment is above 7%. The true unemployment seems to be higher, somewhere between 10-12%, bringing so-called misery index, i.e., the sum of inflation and unemployment, to around 20%. Even with extraordinary energy means, the budget is in red and there is a deficit of 2.7% of GDP, yet this balance should be in surplus.
Two decades ago, at the dusk of the Soviet Union, Russia’s GDP was three times of China’s. Today it’s one third… In 2010-12, when China is able to grow by 10% per year, Russia’s GDP expands only by 4.0-4.5%. Hence, the Russian contribution to the world GDP is stagnant, since the world output does increase by similar rate. In China after three years the output is higher in real terms by 33, while in Russia only by 12.5%. Over a decade with such pace of growth it implies 260 and 48%, respectively… And that does make a difference. Very much because Russia has so much of natural resources, whilst China must import most of them what has forced her to restructure and diversify the economy. If China did have such enormous raw materials and energy means as Russia, I doubt it would be so successful. If Russia had much less of resource, it could be more prosperous.
Russia is accumulating the foreign reserves, already close to a half trillion dollars, what’s it the most inefficient way of managing financial resource. A bulk of them should be spent for investment in hard infrastructure, technological progress, and human capital. Of course, just investing is not enough to break the current drift. There is an urgent call for far going structural reforms and institutional building for the sake of uplifting the competitiveness of Russian firms and quality of management. There is a necessity to fight corruption and decentralize the administration. There is a must to further liberalize economic regulation, yet not to attempt the neoliberal utopia, as it was erroneously done in the 1990s.
This is the time to use profound surplus (the positive trade balance for last 12 months exceeds $155 billion) for investment in high-tech industry. It must be done through encouragement for joint ventures with foreign partners, private-public partnership and boost for small and medium businesses, so much lacking in the presence of long shadow of the late Soviet model of heavy industrialization.
What’s worse, the inequality in Russia is continuously increasing, not only beyond the point of social acceptance, but to the point when it turns against efficiency and growth. Hence, it must be an alert not only for social activists but for the business people as well. Income disparity is as large as it was during the czar times, before the Bolshevik revolution almost a century ago… This is the time to get rid of ill-advised flat income tax and introduce a healthy progressive tax, friendly for private entrepreneurship and at the same time contributing to the social cohesion. There is not a single nation in the West which came to the affluence with flat tax, and there won’t be a such in the East.
Additional fiscal revenue must be channeled to public services sector, especially education and healthcare, for the purpose to sustain the social capital. It’s not only value per se; it’s indispensable ingredient for private business to flourish. For the revenue from export of oil and gas one can buy Scotch whisky and even Lamborghini car or villa in pushy London district, but not necessary the qualified workforce, without which there won’t be any good future for the entrepreneurship and sensible economic expansion.
Only under such circumstances – supported by further going political democratization and enhancing the civic society – there will be a chance to counteract the growing wave of professionals’ emigration and to reverse the devastating trend of population decline. Otherwise, Russia may altogether lose momentum for the foreseeable future.
(1556.) The Greek drama: Act No. X…
„The Economist” (May 18th 2011) continues the presentation of subsequent acts of lasting Greek financial drama… Accordingly, there supposed to be five options, although only the last one – “serious haircut on the value of the Greek debt” – seems to be a way out of the deep fiscal crisis. This is what I’ve suggested in my comment published in “The Economist” a month ago (http://www.economist.com/node/18679417?story_id=18679417). Now, “The Economist” calls it “hard” restructuring. Indeed, it must be hard, deep, and well managed. The sooner it’s acknowledged, the better.
Moody’s rating agency cut its rating for Greece again. And, to be sure, not for the last time. It’s been downgraded significantly, by as many as three notches, to Caa1 from B1. There are only five more notches left to default. Following the Moody’s methodology, Caa1 implies that there is 50/50 chance to restructure or default on Greek debts in the next five years. According to my methodology, there is 100 percent chance for such, and rather in months than years…
While Moody’s with its stance is on the safe side (there is 100 percent chance that one is right if one says that there 50/50 chance for something; how smart! isn’t it?), “The Economist” is developing the Greek drama a step further. It writes: “A year after Greece was bailed out by its euro-area partners and the IMF, even more help is being considered, given the impossibility of the Greek government raising money from the bond markets in 2012 as originally envisaged. Despite objections from the European Central Bank to any form of debt writedown, German politicians have been airing this idea as they face opposition from taxpayers at home to opening their wallets again. The terms used—“restructuring” or “reprofiling”—are fancy words for saying the money will not be paid back in full or on time.” (“The Greek debt crisis. Fingers on the trigger. How the credit-default market will judge a deal on Greece”, Jun 2nd 2011)
Let’s be clear: soft “reprofiling” or, better, hard “restructuring” would be superior for the taxpayers, for gains of which the German politicians seem to be so much concerned, than the ‘stay the course’ option. I bet 80/20 that they will come to such conclusion in a matter of next five months.
(1555.) Globalisation. Strategy for Belarus.
Understanding the processes of globalization taking place in the world’s economy, it is important to define the strategy of modernization Belarus. The most important feature of the 21 st century economy – its longline character. On the upper tiers are highly developed countries U.S., EU, Japan, Canada. The task of each country – climb to the highest possible tier.
The chosen priorities economic development strategy of the Republic of Belarus, in order to adapt to global processes, are innovation and exports.
Building effective institutions. Composite particle of national strategy of development of Belarus should be actions of public and private institutions adapting to the inevitable process of globalization. Institututions should pay more attention to external factors, related to globalization. Response to the threats and challenges of globalization must be special mechanisms to stimulate competitiveness of enterprises in the country, adapting to
processes occurring in the global economy and to protect them from external shocks. Domestic economic policies should pay more attention to regulating cross-flow of foreign capital. Sound economic policy requires the effective non-governmental institutions of its implementation: the professional associations, associations of businessmen, bankers, insurers, etc.
Policies and institutions should promote the transfer in the Belarus High Technologies. Investment Policy should be aimed primarily at increasing the research intensity of the national economy, ensured access to high technology, include the country in the European and international scientific community. Proclaimed by the polytics innovation development of Belarus can be implemented only when the integration of Belarus into the European and world scientific space provided to attract foreign investments in the sector of intelligent services.
Economic policies and institutions need to hold back processes of the “brain drain”. Measures to increase the flow of ininvestment into human capital and increase the effective efficiency of their use should be supported by the system incentive compensation of highly personnel. Instead egalitarian principles must be differentiated salary. It will keep in the country highly qualified specialists.
Economic policies and institutions should ensure the professional communication with the outside world, the formation positive image abroad. Special attention should be paid to the formation of adequate reality image of Belarus in the global Internet. All foreign economic firm, investors should receive basic information from the Internet. Significant (mostly illegal) out flow of current capital abroad is also a serious problem. Estimates of capital flight from Republic of Belarus are modest, but they are comparable with the influx of foreign investment. The problem of capital outflow makes to understand the importance of creating the country’s favorable
investment climate not only to attract foreign investors, but also and above all, to prevent leakage
own investment resources.)
The slogan of the Belarus foreign economic policy should become a phrase: “Access to resources, markets, technologies.” Economic policies and institutions should not contradicts
regionalization globalization.
Economic policies and institutions must help competitiveness of domestic producers in foreign markets. To survive in tough competition in global markets can only giants. Therefore, when
privatization of Belarusian companies to take into account appropriate this factor.
(1554.)
Globalisation. Belarus.Threats.
The threat of social polarization. The integration of national presence of foreign banks into the global system is not weakened inequality.
The threat of amplification of uneven development. “The world will not be stable if we do not solve the problem of poverty” James Wolfensohn – If it is unstable, we will suffer from migration, crime, drugs and terror. ” Same D. Wolfensohn acknowledged that the distribution of the benefits of globalization may take violent forms, as in countries with high pace of development (China, Malaysia, Thailand) and so on in various countries, like Colombia, Nigeria and Russia. What recipes are available to combat a bundle of countries. What are the causes of the bundle in the world? In the view of many scientists, GOVERNMENTAL problem of global inequality, both between countries and internally generated by the so-called rules of the market, rather than globalization.
The threat to domestic producers. Accelerated integration with the world markets is fraught with hazards associated with unusually intense global competition for national manufacturers. As a result of not enough skilled producers go bankrupt, but not necessarily because of their products uncompetitive.
To overcome this situation and to escaped the growth of external debt in Belarus one of the main
priorities was declared exports.
Threat to national sovereignty. The high degree of overdependence of national economies from the global processes . State capacity and reduces the effectiveness of government regulation.
Under the influence of these processes is changing the role of States in the context of globalization. Significantly increases this function of the state, as the impact on the competitive position of
country in the world economy, the optimization of the response to the challenges global competition, a worthy representation of the countries in global relations. Change and internal functionы – the state should create optimal conditions for conduct of economic life, human capital development, stimulate the innovation process, in a word, for competitiveness and thereby effectively transnationalization of the economy.
Threat to national security. Events after the September 2001, and the effects of the Iraq war had a negative impact on globalization process. Moved to the forefront issues safety – tighten their control over the movement of people capital over the strategic energy reserves, replacing global rules of bilateral agreements, are growing defense spending. There was a danger of isolation developed
countries of the peripheral countries of the world.
Environmental threats and threats of resource depletion. There are continuing discussions on the depletion energy and raw material resources of the planet, threatening the economic growth, uneven resource utilization and increasing contamination of the environment. Threat of depletion of energy resources and planet raw materials, pollution of the human environment needs development programs in the world of global control.
Threats to the labor market. While trade with developing countries, has determined divided on the impact of sectoral composition of industries and markets labor in developed countries, the main reason for deterioration of these social problems is still not in it.
Globalization of the labor market causes leakage of “brains” in developing Tide of the country and migration (legal and illegal) labor syslargely more active and able-bodied.
Threat of financial crises. Financial globalization implies a threat to financial and economic instability in
country. The liberalization of capital movement regulations, internationalization rationalization of banking systems, create a network of offshore-foreign banks, the invention of complex derivative financial instrumentov led to high capital mobility and separation monetary and financial sphere and the real sector. Anti-globalists believe that to overcome the problems of financial globalization must enter rule regulation of international capital markets. The questions that must governed, who should regulate and how, the anti- globalists still do not answer.
The threat of loss of national and cultural identity.
Homogenization of the world, following the common principles, values,customs and norms, their universalization lead to the creation of munities-oriented production, TNK, and consumption not only the same type of standard products, but also of unified global culture. A special problem here is
globalization of education. Requirement of the WTO (Background Note on Education Services), discovery and commercialization of market education educational services as well as the wide dissemination of distance-education lead to the replacement of national cultures global point scale monoculture.
(1553.) One of the great values of “Crisis Economics: A Crash Course in the Future of Finance”, the book by Nouriel Roubini and Stephen Mihm (http://www.amazon.com/Crisis-Economics-Course-Future-Finance/dp/014311963X/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1306881560&sr=8-1) – as I believe in no way inferior to the interesting and reliable description of the conditions, causes, mechanism, the process, temporary effects, and long-term consequences of the present worldwide economic crises – is demonstrating that periodic crises are usual in capitalism. We live in a world that moves from one crisis to another. A world between crises.
There may be fewer crises in the future and they may affect us less intensively and less frequently. That is the point. In order for it to happen, one must know the sequence of correlations and always remember that things happen the way they do because many things happen at the same time.
The craftsmanship of Nouriel Roubini and Stephen Mihm hinge on a perfect combination of the past and future. The authors use historical analysis – and I believe it is necessary not only in this case – not as a tool of intellectual discussion on the past, which itself may be fascinating, but a tool to show the present. They escape the risk of extrapolation error which frequently happens in economics: it has been, it is, hence, consequently, it will be so. Well, not really, as the processes of macroeconomic reproduction are not absolutely continuous. Being more precise, we experience overlapping and infiltration of continuity and change. Yet another coincidence in time and space. Things happen the way they do because many things happen at the same time. The future is not a simple function of a trend, as because of the nature of long-term development processes (and, from time to time, stagnation or even regression) it cannot be such a function.
The extrapolation error lies beneath the fact that it is Roubini who is successful around the world as the person who “foresaw the crisis”. It is true, although he was not the only one. Nevertheless, he was determined to present his opinions – unconventional as they were at that time and place, the time of boom of the supposedly harmonious market – in the cradle of financial orthodoxy, both theoretical and practical. With his evidently unchallengeable arguments he demonstrated in the den of the lions, i.e. Wall Street and International Monetary Fund, that the financial market, particularly in the USA, was an overinflated bubble already in 2005-06, and the air forced in it increasingly contaminated. In the middle of the past decade the financial bubble has already been full of “securities” that were no more secure or trustworthy capital investment and that were to occur of low value or even worthless over time.
Roubini understood that and tried to share his argumentation with circles that were able to make something rational through adequate reaction of economic policy. As regards the USA, it was mainly about actions in the area of the central bank’s monetary policy, i.e. the Federal Reserve System, Fed, and in the area of fiscal policy of the government, i.e. administration of president George W. Bush. Exactly two years before the collapse of Lehman Brothers, one of the flagships of Wall Street, at a seminar organised in September 2006 at the IMF, Roubini was persuading of the inevitability of upcoming crisis. No one listened to him, especially as a few streets away the management of Fed, being under an excessive influence of monetary orthodoxy on the one hand and, under preponderant pressure of special interest groups of Wall Street, on the other, was not able or had no intention to act in a way that would limit inflating of the speculative bubble. Additionally, the U.S. Department of the Treasury also did not dare to oppose the swelling storm. The IMF once again turned out to be more an organisation serving the interests of the USA or, more precisely, the U.S. financial and political elites. Soon, they were to learn that it was not in their best interests.
(1552.) The developement of an economy as it’s underlined in your book depends on the allocation of the available ressources by the authorities in charge.
Certain emmerging countries are doing well, allocating the ressources to a long term developpement this is the case of Poland or Brasil for example, the developement is possible because efforts are made in that sense. I wouldn’t be so sure that Algeria is benefiting from the same reallocation of ressources.
Algeria which is the 4th producer of oil in Africa has tremendous possibilities to take advantage of that production because this „light oil” is the most expensive worldwibe and the most apreciated by the refiners. The country is controlled by a double monopoly: a group of corrputed generals of the army and the government reunited under one parti the FLN. The very violent repression, against everybody that tried to fight that corrpution or more recently for those who attempted to benefit from the revolution movements going on in north Africa shown that the situation is really hard to change.
The constant embezzlement by this few elite put the country in a very difficult economic situation: half of the population is under the poverty criterias, unemployment rate and high deficit.
The cost of that corrpution for the Algerian people is very high and they cannot rely on any public institutions.
But can there are also other examples showing that corrpution is off course a threat to development but not necessary as bad as it could be in Africa. I’m obviously mentionning here Asia and especially south Korea and China where the corrpution is high.
The difference can be partially explained: Asian people are corrputed for promoting themselves or their company whereas people from Africa tends to benefit from corruption to help his family. This is and will be less and less true because the African youth from the 80’s and 90’s is more and more urbanized and also westernized, weakening the traditional social links.
However the social links there may be another factor, more related to a national identity or the general interest of a nation. The fact that the african leaders are unable to offer a long term project and a development plan as the Asian government does. In conclusion I would say that more than a family problem the role of the corruption in the development is mainly related to the governments.